Ո՞վ պետք է պատասխան տա այսօր Բարձրունիում զոհված իմ հրաշալի ուսանող Գերասիմ Առաքելյանի մահվան համար:

Սրանց անբարոյականությունն էսօր էն աստիճանի ա հասել, որ Բաքվի բանտերում գտնվող Արցախի ռազմաքաղաքական էլիտայի մասին էլ ոչ մի բառ չեն ասում: Չորով ասում են, որ էդ թեման էլ ա, Արցախի հարցի պես, իրենց համար փակված: Եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում՝ դաժե մարդավարի սկի չեն էլ դատապարտել՝ թեկուզ ձևական:

Հաճախ, երբ խոսվում է «երանիների» մասին, մարդիկ արագորեն հիշում են մեր Տեր և Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի՝ լեռան քարոզը, որ արձանագրված է Մատթեոսի և Ղուկասի ավետարաններում, սակայն Հին կտակարանում ևս գոյություն ունեն երանիներ:

Չէ, դա չի նշանակում, որ տոնածառ եմ զարդարելու ու սեղանին լցնելու եմ հանրապետության մի տարվա պարենային պաշարը։ Ես կյանքում տենց չեմ արել։ Պարզապես, սեղանին մի երկու բան կդնեմ, որ սովորական օրերին չեմ դնում, ու կստացվի տոնական սեղան։ Իսկ եթե չալարեմ, պատիս սոճու մի ճյուղ կկպցնեմ ու մի մեծ կարմիր գունդ կկախեմ, ինչպես միշտ, ու էդ էլ կլինի իմ տոնածառը։

Վաղուց տելիկ չէի նայել։ Մի կես ժամ նայեցի` լսածս գրեմ։

Նայեք այս դեմքերին։ Կգտնե՞ք խորհրդային (совок) դաջվածք կամ ազգային ընկվաճության նշան այս լուսանկարում, որն արվել է 1985 թ․ Մոսկվայի մերձակայքում (երևի ամենա֊«սավոկը» իմ դեմքն է, քանի որ իմ հրամանատարության ներքո 130 հոգու պատասխանատվություն ունեմ)։

Նայեք այս լուսանկարին, որն արվել է 88-ի անդադար ցույցերից մեկի ժամանակ։ Այսպիսին պետք է լինի երիտարդությունը, որն անհաշտ պայքարում էր ամեն տեսակ անարդարությունների դեմ և ոչ թե՝ անտարբեր, եսակենտրոն, նյութապաշտ ու մորթապաշտ, ինչպես մեր այս ճգնաժամային օրերին, երբ ուղղակի արհամարհում է մեր բոլոր ծանր կորուստները՝ պճնված թրև գալով Երևանի փողոցներում, փնտրելով, թե որտեղ կարող է հագեցնել մարմնական ու նյութական հաճույքները։ Նա թքած ունի Արցախի կորստի վրա։ Անտարբեր է, թե ինչ է լինելու անկլավների հետ։

Տա՜ք-տա՜ք զրուցում էինք օր-օրի մաշվող երկրից, աշխարհի անցուդարձից:

Կար ժամանակ, երբ դավաճան բառը հնչում էր, երբ, խանդի ու վեճի արանքում, զույգերից մեկը դրժում էր հավատարմությունը կամ սիրո պակասից այն ենթադրելի էր դառնում։

Ահավոր տարի էր այդ տարին: Կարծես ոչինչ փրկել չէր կարող հայ ժողովրդին: Դանակը հասել էր ոսկորին, թուրքը մտել էր Սարդարապատ: Էլ ոչ մի փրկություն: Մեր հարևանը մեռել էր, տղան հանդիմանում էր հորը. -Բա սա եղա՞վ, բա սա հայերե՞ն է,-ասում էր նա,-բա էս օրերին մարդս անկողնում կմեռնի՞: Դու էս ի՞նչ արեցիր, հայր: